Forsendur málanna fljúga til hæða....

orðin um markmið og tilgang þau flæða.

Hver er svo árangur eftir allt þetta ?

Jú menn þurfi bókunum, betur að fletta. "

eins og oft áður.

kv.Guðrún María.

Forsendurnar úreltar

Hafðir þú engin áhrif sem stjórnarþingmaður ?

Það er sérstakt að sjá umkvörtun stjórnarþingmanns yfir fjárlagafrumvarpi sem ríkisstjórn setur fram og spyrja má, hvort hér sé hið venjulega kjördæmapot á ferð, sökum þess að viðkomandi þingmaður hefði eðli máls samkvæmt átt að koma að málum sem þessum og hafa vitneskju um gjörninginn.

kv.Guðrún María.

Vill fund um niðurskurð

Stærstu stjórnmálaflokkarnir hafa gjaldfellt sjálfa sig.

Getur það verið að núverandi formaður Samfylkingarinnar sem einnig er forsætisráðherra hafi engu að tapa varðandi það atriði að reyna að firra flokk sinn
ábyrgð á stjórnarþáttöku í fyrri ríkisstjórn sem sat þegar bankarnir hrundu ?

Svarið er því miður já, þar sem Jóhanna Sigurðardóttir prívat og persónulega hefur áskapað sér sjálfri nægileg eftirlaun um leið og hún stígur til hliðar af þingi, en það styttist í það hið sama. Hún hefur engu að tapa sjálf, varðandi það atriði að verja forvera sinn sem formann Samfylkingar frá því að þurfa að koma fyrir Landsdóm vegna hrunsins.

Öðru máli gegnir um flokkinn, og það er vægast sagt afar sérstakt að formaður sé tilbúinn til þess að " fórna flokknum " fyrir forystumenn sem viðkomandi telur sig þurfa að standa vörð um, þar sem þær hugsjónir, starf og stefna fer fyrir lítið.

Samfylkingin hefur gjaldfellt sig í íslenskri pólítik með afstöðu formannsins til þess að þingið axli ábyrgð eins og sótt er eftir til handa öðrum í þessu þjóðfélagi.

Hvað með formann Sjálfstæðisflokksins, sem og nýjan varaformann, hafa þeir einhverju að tapa, varðandi það að reyna að firra flokk sinn ábyrgð á stjórnarþáttöku í fyrri ríkisstjórn sem sat þegar bankarnir hrundu ?

Svarið er já, þar sem þau hin sömu hafa setið tiltölulega stutt á þingi og hvorugt gegnt ráðherraembættum enn sem komið er, og ekki safnað eftirlaunum í digra sjóði líkt og forsætisráðherra, og kunna því að tapa þingsætum út á sina afstöðu sem embættum þeim er þau nú gegna.

Dettur einhverjum í hug að innkoma fyrrum varaformanns flokksins á þing sem var ráðherra er bankarnir hrundu, komi til með að bæta ásýnd flokksins ?

Svarið er NEI, og afstaða þingmanna flokksins þess efnis að reyna að verja fyrrum ráðamenn, ber vott um staðnað viðhorf þess að flokkurinn standi ekki fyrir hagsmunum heildainnar heldur fárra þegar svo ber undir og hefur því gjaldfellt sig verulega í íslenskri pólítik

Allt tal viðkomandi flokka og þingmanna þeirra, um ábyrgð og rannsóknir á hruninu er nú hjómið eitt.

Því miður er það ljóst að bæði Samfylking og Sjálfstæðisflokkur hafa nú þegar gjaldfellt sig sem þáttakanda í íslenskri pólítik, hafi þeir ekki þá og þegar
gjaldfallið nægilega við stefnu ellegar stefnuleysi í aðdraganda hrunsins.

Forystumönnum mun ekki með rökum takast að sannfæra almenning i landinu um það að eitthvað sé eðlilegt við það að þingmenn geti komið sér hjá því að axla ábyrgð gjörða sinna ellegar athafnaleysis þegar tekist hefur að koma einu þjóðfélagi svo rækilega á hausinn að það hálfa væri nóg.

Að hundsa almenningsálitið í þessu sambandi verður viðkomandi dýrkeypt um mun þýða algjört tap á trúverðugleika, þvi miður.

Það er því óhjákvæmilegt að mikil uppstokkun muni eiga sér stað í íslenskri póltík sem má segja að sé vissulega tímabært, en manni hefði ekki dottið í hug að myndi eiga sér stað með þessu móti.

Framsóknarflokkur, Vinstri Grænir og Hreyfingin standa eftir með þingmenn sem voru tilbúnir til þess að axla þá ábyrgð að ganga með mál þingmanna fyrir Landsdóm, og ef til vill kann þar að skipta máli að Framsóknarflokkurinn fyrstur flokka , gerði innbyrðis upp sín mál innan sinna raða og kaus sér nýja forystu og nýtt fólk að hluta til í framvarðasveit, þar sem fara öflugir þingmenn af yngri kynslóðinni flestir.
Vinstri Grænir höfðu einnig afl til þess að taka afstöðu þar sem vitað var að um var að ræða samstarfsflokk í ríkisstjórn, sem ber að fagna og verður að telja heilbrigða afstöðu fyrr og síðar.
Hreyfingin er nýr flokkur á þingi og því vel til þess fallinn að koma að skoðun á málum, sem hlutlaus aðili sem hefur ekki hagsmunum að gegna.

Að horfa og hlusta á tilraunir Jóhönnu og Bjarna sem og annarra þess efnis að reyna að tala niður störf þingnefndar sem sömu aðlilar kusu til starfa og skilaði starfi sínu , með tillögum, vanvirðir Alþingi í raun og misbýður réttlætisvitund fólksins í landinu.

kv.Guðrún María.

300 þúsund manna samfélag getur lifað góðu lífi með launajöfnuði í blönduðu hagkerfi, ef kerfi mannsins virka saman.

Tilraunir til þess að vippa þrjú hundruð þúsund manna samfélagi í eitthvert samkeppnismarkaðssamfélag, var eitthvað sem íslenskt launafólk var gert að þáttakanda í með því að galopna landið sem atvinnusvæði í Evrópu og lækka laun á almennum vinnumarkaði með því móti, þar sem almenningur var gerður að skattagaleiðuþrælum, einkum og sér í lagi láglaunafólk, þar sem skattleysismörk voru fryst við sömu upphæð og fátæktarframfærsla var, viðkomandi til ævarandi skammar um framkvæmd sem slíka, sem bitnaði ekki aðeins illa á launþegum heldur einnig þeim tekjuhópum sem í engu fengu sinni stöðu breytt s.s öryrkjum og ellílífeyrisþegum þessa lands.

Þessu tók íslensk verkalýðshreyfing þátt í þegjandi og hljóðalaust, með vinnuveitendum, sem og stjórnmálaumhverfið allt meira og minna.
Því til viðbótar máttum við borga fyrir útrásarævintýraferðir hinna meintu markaðsmanna allra handa sem fóru hæstu hæðir í loftfimleikum á fjármálamarkaði í Evrópu og víðar.
Þjóðinni var talin trú um það að hér væri um að ræða frábæra snillinga sem þarna voru á ferð með daglegum ævintrýrafrásögnum fjölmiðla sem enduðu með frásögnum að stöðu vísitölu á fjármálamörkuðum, líkt og slíkar upplýsingar kæmu íslenskri þjóð almennt við og ekki komu þær upplýsingar einungis frá markaðsöflunum sem áttu meirihluta á fjölmiðlamarkaði eins vitlaust og það eignarhald nú var, heldur einnig frá ríkisfjölmiðlinum sem var í SAMKEPPNI kostaður af fjármunum skattgreiðenda.

Gjáin milli þjóðfélagshópa í launum er áskapað vandamál.

Tekjutilfærsla í einu samfélagi um skamman tíma eða fram að hruni var með ólíkindum, þar sem ákveðnum stéttum ekki hvað sist í ófaglærðum þjónustustörfum hins opinbera var boðið að þiggja laun sem voru og eru enn til háborinnar skammar fyrir verkalýðshreyfinguna alla sem og þá sem greiða launin.
Sama máli gegnir um þjónustustörf á almennum vinnumarkaði við hin ýmsu þjónustustörf s.s við verslun.

Ríki og sveitarfélög urðu nefnilega gegnsýrð af hinni meintu markaðsmennsku þar sem hitt og þetta var boðið út allra handa með misviturlegum skilyrðum þar að lútandi þar sem þeir sem bjuggu til útboðin höfðu aldrei nokkurn tímann að viðkomandi verkum komið og árangur þess eftir því í framkvæmd sinni.

Á sama tíma hélt hér innreið sína algjör hræsni ráðmanna varðandi mikilvægi menntunar þar sem engum sást fyrir það atriði að aldrei væri hægt að greiða laun til handa öllum þeim er háskólafjöldinn í landinu hugðist mennta á vinnumarkað. Fjöldinn allur af ónauðsynlegum störfum hjá hinu opinbera kom til sögu þar sem alls konar rannsóknartilstand ekki hvað síst í kynjamálum sem og aukafræðingar hér og þar við hina og þessa stofnunina, sem titla mátti undir fræðiheitum með laun ofar öllum þorra manna í landinu, fyllti opinbera geirann.

Hagfræði og fjármálamenntun undanfarinna ára skilaði einu þjóðfélagi ekki öðru en algjöru hruni og eðlilegt að þeir háskólamenn er menntað hafa menn inn í bankanna segi af sér, sem prófessorar í fræðunum og nýjir taki við.

Sama má segja um félagsfræðinga og ráðgjafa þar sem ekki hefur tekist að mennta fólk í því að skilgreina raunveruleg framfærsluviðmið til handa einstaklingum í þessu samfélagi á hverjum tíma, sem koma heim og saman við skattaumhverfi og laun.

Meðaltalsútreikningar menntunarinnar, og léleg samhæfing kerfa mannsins.

Hinn stórkostlegi skortur á samhæfingu kerfa þeirra sem vinna eiga í þágu einstaklinga er alger með tilheyrandi vandamálum sem endalaust eru til staðar í voru þjóðfélagi árum saman og fyrir löngu ætti að hafa verið búið að finna flöt á til þess að leysa úr, svo sem fátækt ákveðna þjóðfélagshópa hér á landi.
Hinn aldagamli undirlægjuháttur þeirra sem starfa fyrir hið opinbera hefur gert það að verkum að enginn þorir að taka frumkvæði og breyta málum og viðkvæðið ég bara vinn hérna er allsráðandi upp og niður opinbera geirann.

Aðalvandamálið eru meðatalsútreikningar þeir sem allt miðast við varðandi laun og skattaálögur en þegar engin heil brú finnst á milli tekna í hæsta og lægsta tekjuhópi hvað upphæðir varðar, þá verður meðaltalið ónothæft.

Dæmi: Láglaunakonan er með eitt hundrað þúsund og hálaunamaðurinn eina milljón í laun á mánuði, en meðaltalið er þá fimm hundruð þúsund, sem tekið er mið af við ákvörðun skatta á landsmenn, án tillits til þess að láglaunakonan lendir langt undir fátæktarmörkum við skattaálögur til viðbótar af þessari launaupphæð meðan hálaunamaðurinn kemst af en hefur minna.

Gæti hún þá fengið aðstoð félagsmálayfirvalda vegna þess að fara undir fátæktarmörk eftir greiðslu skatta ?

Nei, viðmið framfærslu fer eftir launum fyrir skatta, eins stórkostlega vitlaust og það nú er, og ekki nóg með það hvers konar styrkir til þeirra sem eru í þessari tekjustöðu og kunna að njóta réttinda til styrkja, þá eru teknir skattar af styrkjum þessum þar sem hið opinbera færir krónur úr hægri vasanum yfir í þann vinstri og upphæð styrkja nær helmingast vegna skatta og þjónar þar með ekki tilgang sínum.

Svo koma menn af fjöllum þegar rætt er um fátækt ákveðinna þjóðfélagshópa hvort sem um er að ræða verkalýðshreyfingu sem fyrir löngu er drukknuð í meðaltalsútreikningunum, sem og ráðamenn allir, framkvæmdavald sem Alþingi.

Það var til dæmis afar athyglisvert að þegar sú ráðstöfun kom til á sínum tíma að greiðslumat varðandi húsnæðiskaup var fært yfir til bankanna komu allt í einu allt aðrir útreikningar á raunverulegri greiðslugetu en þeir sem hið opinbera var með í framkvæmd sinni sem aftur segir manni það að betri vitnesku hafi verið til að dreifa í bönkum um raunveruleikann en hjá þeim er tóku ákvarðanir hjá hinu opinbera hvort sem varðar nýjar skattaálögur ellagar aðgerðaleysi um óviðunandi ástand mála.

Bera stjórnmálamenn enga ábyrgð á sínum ákvörðunum ?

Ég leyfi mér að fullyrða að stór hluti skuldasöfnunnar almennings í fjármálastofnunum sé tilkominn vegna rangra ákvarðanna stjórnmálamanna um skattaálögur á launamenn sem ekki var nein heil brú í varðandi greiðslugetu, og bein leið fyrir eitt þjóðfélag til glötunnar, en slíkt átti sér jú stað undir formerkjum þess að við værum að taka þátt í hinu annars dásamlega markaðssamfélagi sem í raun var aldrei né verður talið markaður vegna höfðatölu, eðli máls samkvæmt, alveg sama hvar og hvernig menn reyna að telja okkur trú um annað.

Þegar óveiddur fiskur úr sjó var gerður að braskvöru manna í millum á þurru landi, mátti gefa sér hvert eitt þjóðfélag stefndi á sínum tíma, þar sem landið fór á annan endann, og loftbólufjármagn varð til sem aldrei var nokkur innistæða fyrir, og fólk flykktist atvinnulaust og eignalaust á höfuðborgarsvæðið, sem ekki hafði undan um tíma að byggja og byggja aftur húsnæði fyrir sömu landsmenn og gáfu hús sín út á landi, en kostnaður sá er sveitarfélög hér urðu fyrir beinlínis vegna þessara ákvarðana er enn vanmetinn, því áður hafi eitt samfélag sömu skattborgarar kostað heilsugæslu, löggæslu og menntun úti á landi, sem í annað sinn þurftu að greiða fyrir hér á stór Reykjavíkursvæði fyrir sömu landsmenn.

Þetta var kallað hagræðing sem enginn var heldur þvert á móti sóun á fjármagni skattborgaranna, en sama meinta hagræðingin kom einnig til í landbúnaði á sama tima þar sem fækkun og stækkun búa, olli sams konar fólksflótta sem bætti enn við fjöldann sem fluttist á mölina Suðvestanlands.

Hér var um að ræða mistök stjórnmálamanna við ákvarðanatöku um mál öll, en það hjákátlegasta var ef til vill að á sama tíma vildu stjórnmálamenn auka samgöngur og bora göng gegnum fjöll og firði fyrir þá örfáu sem enn voru eftir úti á landi meðan ekki hófst undan að endurbyggja þjónustu á höfuðborgarsvæðinu, en þar kom vissulega til að flytja þurfti fiskinn fljótt milli landshluta, fiskinn sem gekk kaupum og sölum óveiddur á þurru landi í braski áður en settur var í gáma til útflutnings, óunninn.

Umræða nú varðandi það atriði að ráðamenn fyrri ríkistjórnar skuli koma fyrir Landsdóm varðandi setu sem ráðamenn er allt hrundi, er eitthvað sem engin ætti að þurfa svo mikið sem að velta fyrir sér, auðvitað skyldu þeir hinir sömu axla ábyrgð þá sem þeirra er, en ekki bara hluti þeirrar ríkisstjórnar heldur allir sem einn.

Hver og einn einasti flokkur getur síðan gert upp sín mistök við landstjórnina eftir það, hvers eðlis sem og í samræmi við ákvarðanatöku um mál öll með þann hugsanlegan möguleika að læra af til framtíðar litið fyrir land og þjóð.

Samfylkingin er samábyrg því að hoppa upp í rúmið með Sjáfstæðisflokknum við stjórn landsmála en sá flokkur gerði ekki mikið til að gagnrýna það umhverfi sem var til staðar áður, en Framsóknarmenn sem sátu lengst af með Sjálfstæðisflokki við stjórnvölinn stóðu oftar á bremsunni en samstarfsflokki líkaði en fengu ráðuneyti sem voru óvinsælust og máttu þurfa að taka ábyrgðina á stjórnarsamstarfi í heild sem ekki nægði til þess að fyrri ríkisstjórn fengi meirihluta.

Endurnýjun forystu Framsóknarflokksns átti sér stað í upphafi árs 2009, þar sem aðili er áður hafði verið utan stjórnmála tók þar við forystu, sem ég tel þeim flokki til tekna. Samfylking ákvað að setja gamlan flokkshest í forystu, sem nú er forsætisráðherra og var hluti af hrunstjórn fyrri ríkisstjórnar, en Vinstri Grænir fóru fram með sinn sama leiðtoga og áður og Frjálslyndi flokkurinn, var með sama formann og datt við það út af þingi, en Borgarahreyfing náði mönnum inn á þing.

Hver og einn einasti starfandi stjórnmálaflokkur í landinu hlýtur að þurfa að endurskoða afar margt í aðkomu að málum öllum varðandi ákvarðanir, stefnu ellegar stefnueysi um málefni eins þjóðfélags og það atriði að hafa yfirsýn yfir framkvæmd lagasetningar þeirrar er gildir í landinu og framkvæmd laganna til handa landsmönnum öllum ekki hluta þeirra, með það að markmiði að eitt þjóðfélag sé ein heild en ekki margar þjóðir í sama landi eftir flokkun tekna og skipulagi þar sem lagaframkvæmd er með því móti að hvað rekst á annars horn.

Guðrún María Óskarsdóttir.

Aftur í torfkofana ?

Er hluti þjóðarinnar á leið aftur í torfkofana ?

Því miður verður ekki annað séð en hluti fólks hér á landi missi þakið ofan af höfðinu í því ástandi sem nú ríkir án þess þó að kjörnum fulltrúum þjóðar er sitja við stjórnvölinn hafi tekist að finna úrlausnir varðandi þann forsendubrest er til varð við hrun fjármálakerfisins.

Hin gullvæga skiptimynt steinsteypan sem íslenskt þjóðfélag hefur meira og minna snúist um síðan að þjóðin gekk úr torfkofunum, mun nú að öllum líkindum verða stór hluti af eignasafni ríkisins gegnum bankana, þar sem steinsteypukumbaldar í hrönnum verða slegnir bönkum á uppboði.

Úrlausnir til handa þeim er þar missa húsnæðið, eru engar í sjónmáli mér best vitanlega.

kv.Guðrún María.

Samþykkti Alþingi ekki gerð rannsóknarskýrslu og kaus þingnefnd ?

Væri ekki nær að harma störf Alþingis eins og að skæla yfir Geir, sem einhverju fórnarlambi í þessu efni.

Átti kanski alveg að sleppa skoðun á aðkomu ráðherra að hruni bankanna, þar með talið fyrrum forsætisráðherra ?

Það hefur verið og er hjákátlegt að fylgjast með flokkum bera blak af sínum mönnum, líkt og það væri flokkanna eða stofnanna þeirra að sjá fyrstir bjálka ef vera kynni að væri fyrir hendi.

kv.Guðrún María.

Harma aðför að Geir

Ritskoðun og höft tjáningarfrelsisins, í boði flokka sem gagnrýndu fyrri tilraun til lagassetningar um fjölmiðla.

Sé eitthvað ónauðsynlegt þá er það sannarlega þetta frumvarp og með ólíkindum að núverandi valdhafar skuli láta sér detta.það í hug að setja á fót sérstaka stofnun með eftirlitshlutverk varðand fjölmiðla í landinu, sem jafngildir
RITSKOÐUN.

Það er auðvelt að setja skorður í lögum varðandi eignarhald og markaðsmisnotkun sem er það eina sem þarf að gera varðandi mál þetta hér á landi með þeirri undantekningu þó að færa þarf netumhverfið inn í lög um prentfrelsi varðandi ábyrgð manna í þvi efni.

Sérstök stofnun er algjör tímaskekkja í þessu sambandi.

kv.Guðrún María.

Hafi faglegt eftirlit með fjölmiðlum

Lausn vandans er samvinna allra flokka, um framgang eins þjóðfélags.

Ég legg til að Þór Saari verði forsætisráðherra í nýrri þjóðstjórn allra flokka á Alþingi Íslendinga, og Lilja Mósesdóttir fjármálaráðherra.

Sigmundur Davíð verði ráðherra innanríkisráðuneytis, og Bjarni Benediktsson dóms og mannréttindamálaráðherra.

Einhver Samfylkingamaður með forsvar velferðaráðuneyti og önnur ráðuneyti yrðu undir stjórn Hreyfingarinnar ef ekki næðist samkomulag milli flokka um skipan í þau hin sömu embætti.

Það atriði að þjóðstjórn kæmi til sögu nú eftir innbyrðis átök í flokkunum um sannfæringu manna um sekt eða sakleysi dóm eða ekki dóm og ábyrgð þings á stjórnarathöfnum, eða ekki, yrði Alþingi og flokkunum öllum hollur lærdómur til framtíðar og gæti aukið virðingu Alþingis til muna.

kv.Guðrún María.

Alþingi verður að skila lausnum

Þjóðstjórn eins og skot, eða nýjar kosningar.

Ég hygg að Alþingi allt nái ekki starfhæfu ástandi eftir það sem er á undan gengið nema til komi það atriði að allir flokkar verði kallaðir að stjórn landsmála við þær aðstæður sem nú eru uppi.

Kosningar við þessar aðstæður þar sem sundrungin er nær alger, og skuldavandinn bitnar af fullum þunga á heimilum landsmanna, kynnu að verða skrípaleikur enn frekari pólítískra skotgrafa en oft áður og hefur þó verið nóg um í því efni.

Sé það hins vegar ekki vilji núverandi valdhafa að koma þjóðsstjórn á koppinn, þá heldur fram sem horfir með áframhaldandi upplausnarástandi og mótmælum á torgum úti.

Raunin er sú að undirlægjuháttur sitjandi valdhafa gagnvart Alþjóða gjaldeyrissjóðnum hefur verið og er nær alger, varðandi það atriði að þora að taka ákvarðanir og framfylgja þeim.

kv.Guðrún María.

Óánægja vegna skuldavanda