Um daginn og veginn.

Vaknaði snemma við símtal og skilaboð þess efnis að ég þurfti að rjúka af stað fyrst í bílferð en síðar göngutúr. Göngutúrinn var nú ekki langur en myrkur og ég upptekinn af því að vera ein á ferð á göngustígnum. Heyri ég þá allt í einu hljóð í kring um mig en sé ekki neitt í fyrstu og þetta hljóð fylgir mér eins konar kling og skellir taktfast.

Sé ég þá allt í einu kött sem fylgir mér í grasinu við hliðina á göngustígnum og um leið og ég kem auga á hann , mjálmar hann og óskar eftir athygli, leggst og veltir sér í hringi.

Ég tek af mér vettlinginn og klappa honum og held síðan áfram og auðvitað fylgir hann mér áfram og ég stoppa af og til að klappa honum.

Svo er ég kominn á leiðarenda og sný til baka og auðvitað kötturinn líka sem eltir mig alla leið að undirgöngum en ekki lengra líkt og þar sé markið sem sá hinn sami fari ekki yfir.

Mér var létt að vissu leyti þvi ég hafði verið farin að hugsa, hvað á ég að gera ef kötturinn eltir mig alla leið heim að dyrum ?

Eftir á að hyggja var kötturinn eins og himnasending sem dró huga minn frá ákveðnum hamagangi við að fást og hann bað bara um smá kærleik greyið  og fylgdi mér í myrkrinu.

kv.gmaria.

Athugasemdir

[Kolbrún Stefánsdóttir, 18.12.2007 kl. 20:24]

Sæl GMaría. Þetta er sérstök grein hjá þér og vekur mann til umhugsunar. Kannski er þetta tákn. Kötturinn er eins og maðurinn, Vekur athygli okkar, þráir athygli og ást en fylgir manni ekki alla leið. :) Svona eins og svikulir karlmenn :) Við ættum því ekki að fara í langar ferðir fyrir aðra þó við séum alltaf viljugar að klappa þeim og stundum eru þeir himnasending ;) Vona að þú hafir það gott vina mín. Kveðja Kolla.

[Guðrún María Óskarsdóttir., 19.12.2007 kl. 00:26]

Já Kolla, lífið er allt fullt af táknum, bara ef við náum þvi að lesa í þau.

Það er alltaf gott að jarðtengja sig öðru hvoru, og kötturinn hjálpaði mér sannarlega til þess í gærmorgun.

kv.gmaria.