Um daginn og veginn.

Afskaplega mikil bloggleti hefur hrjáð mig nokkuð lengi, enda kanski búin að blogga um of gegnum tíðina um allt milli himins og jarðar.

Ástæðan er hins vegar að hluta til barátta við að ná betri heilsu upp úr áföllum á áföllum ofan sem tekur tíma og endalausa þolinmæði.

Á sama tíma og ég hefi barist við mitt eigið heilsutetur, reyni ég að telja kjark í minn unga mann sem er nú á sjúkrahúsi og tekst á við sína sjúkdóma, sem  "stóra sterka mamma " sem ætíð hífir bjartsýnisseglin og leið og sést út úr augum.

Ég er svo heppin að hafa átt vonina í farteskinu frá unga aldri, von um hið góða sem við biðjum um í bænum að kveldi og trúin er lífsneisti vonarinnar.

Hef verið svo ánægð að komast aftur í mína sjúkraþjálfun eftir áramótin þar sem ég get gengið á göngubretti en nær ómögulegt hefur verið að ganga utandyra í hálkunni undanfarið hér um slóðir.

Hlýindi undanfarna daga þennan janúarmánuð, vekja athygli að vetri en í fyrra var óvenjulega hlýtt á svipuðum tíma,  en sumarið síðasta í kjölfarið hreint ekkert sumar hér sunnanlands, vonandi verður það eitthvað skárra í ár.

Hvernig sem allt vaggar og veltist, hvort sem um er að ræða veðurfar, heilsu eða eitthvað annað er eitt ljóst, það færist oss í fang sem viðfangsefni, hvort sem okkur líkar betur eða ver.

 

kv.Guðrún María.