Löngu kominn tími til að stjórnvöld hjá ríki og sveitarfélögum horfist í augu við ástand mála.

Auðvitað vilja engir aðilar við stjórnvöl vita af fátækt í sínum ranni og vitundarleysið um verulega fátækt ákveðinna hópa hefur verið afskrifað í formi einhvers konar aðgerða af hálfu opinberra aðila allt of lengi hér á landi.

Að hluta til er vandamál þetta áskapað af lágum launum og ofursköttum á þau hin sömu laun, og viðmið bóta almannatrygginga og ellilifeyris sem taka mið af lægstu launum á vinnumarkaði, þar sem fjöldi fólks er niðurnjörvað í fátæktargildru skipulagsins sem gildir.

Ekki hefur tekist að reikna út neysluviðmið sem eru samkvæmt raunveruleikanum í fjölda ára, því miður, og svo komið að skattlagning hefur teygt arma sína á styrki er kerfið sjálft veitir í formi aðstoðar við ákveðna hópa er hafa rétt á slíku á sviði félagsþjónustu sveitarfélaga við t.d. heilbrigði, eins fáránlegt og það er.

Hvers konar tal um jöfnuð og mannréttindi af hálfu opinberra aðila fer þvi fyrir lítið er kemur að ónýtu skipulagi sem virkar ekki fyrir ákveðna tekjuhópa eins samfélags, hvort sem um er að ræða aldraða, öryrkja eða láglaunafólk sem eru á sama báti hvað þetta varðar.

kv.Guðrún María.

Neyð í sumarfríi hjálparsamtaka