Loksins komst ég undir Fjöllin mín fögru.

Það var sérstakt að fara loks austur undir Eyjafjöll hafandi verið vakandi og sofandi yfir þeim ógnarkröftum sem eldur úr iðrum jarðar hefur ausið yfir ættjörðina úr fjarlægð og nálægð við ættingja er dvalist hafa heima fyrir austan.

Mér kom það að vissu leyti á óvart hve mjög gróður á svarta svæðinu sunnan þjóðvegar hefur náð sér á strik eftir þessar hamfarir en ofan vegar er hins vegar ekki sömu sögu að segja, og hver kilómeter í nálægð við fjallið skiptir máli i þessu sambandi.

Ég átti þess kost að komast nokkra klukkutíma á goslokaknallið í Fossbúð í Skógum, þar sem ég hitti ættingja og vini undir Fjöllunum, en þar varð fjölmennt er líða tók undir miðnótt.

Aldrei hefði mér dottið í hug að ég ætti eftir að sjá Þórð Tómasson í Skógum sitja og spila á langspil í Skógum að sumri, á hátíð til að fagna slíku tilefni sem raun bar vitni, hvað þá Ómar, Guðna og Árna saman við slíkt upp i Skógum.

Árni Johnsen á hins vegar heiður skilið fyrir að koma þessu knalli á koppinn og það hefðu fáir áorkað nema hann, en ekki má gleyma því að kvenfélagskonur undir Fjöllunum voru þær konur sem einnig stóðu vaktina, konur sem staðið hafa vaktina gegnum ógnir eldsumbrotanna fram og til baka.

Hafi þær heiður og þökk sem og allir sem stóðu að samvinnu að létta líf Eyfellinga þetta sumar.

kv.Guðrún María.