Um daginn og veginn.

Það líður að jólum, og ætíð reikar hugurinn í bernskuna á þessum tíma árs, þegar verið var að reykja hangikjötið í torfkofa og kynda upp með heymoði í taðinu.

Mér fannst afskaplega spennandi að fara með pabba í kofann og skoða kjötið frá degi til dags, en var yfirleitt fljót út þegar búið var að kveikja í moðinu og kofinn fylltist af reyk.

Heimareykt hangikjöt var hluti af jólunum, lengi vel ásamt epla og appelsínukassa sitt hverjum, og óteljandi smákökusortum sem bættust við hinn vikulega heimabakstur sem móðir mín töfraði fram úr handraðanum.

Dulúðin yfir komu jólasveina af fjöllum, sveif yfir vötnum, og vitund um tilvist jólakattarins var snemma fyrir hendi vegna lesáhuga um allt er jólum tilheyrði og finna mátti í frásögnum.

Síðar á ævinni fannst mér jólakötturinn full ógnvekjandi til aflestrar fyrir leikskólabörn sem ég vann með þá, alltént frásögnin í bókinni " Jólin koma " .

Ég ólst ekki upp við það að setja skóinn út í glugga við komu jólasveinanna, en síðar mátti ég auðvitað gjöra svo vel að taka þann sið í notkun til handa mínu eigin barni í samræmi við tíðarandann.

Sem barni fannst mér samt ögn afstætt að Grýla þessi scary týpa, væri mamma sveina er komu færandi gjafir af fjöllum, og vangavelturnar heilmiklar í þessu efni, en Grýla hafði stundum verið nefnd í sambandi við meinta óþekkt hér og þar.

Friður jólanna er færðist yfir á aðfangadagskvöld, hefur hins vegar álíka upplifun í barnsminningunni og hann er nú í dag, yndislegur friður eftir amstur þennan síðasta mánuð ársins.

kv.Guðrún María.