Um daginn og veginn, í forsjárhyggjuþokumóðunni.

Ringulreið er ríkjandi og stjórnvöld hafa ekki náð að koma fram af festu þeirra sem vita hvert ferðinni er heitið.

Það er slæmt á tímum sem þessum, því ef eitthvað eitt getur leitt okkar þjóð fram á veg þá eru það sterkir leiðtogar í stjórnmálum, en þá er ekki að finna í núverandi ríkisstjórn.

Handahófskenndar tilraunir til þess að taka á viðfangsefnum hafa verið einkenni þessarar ríkisstjórnar frá upphafi og gott dæmi um það er sumarið í sumar og tökin á icesavemálinu, ef tök skal kalla. Hinn stórkostlegi klaufaskapur að hefja þing með því að koma aðildarumsókn að Evrópusambandinu í gegn, með brestum í samstarfi flokkanna, og andstöðu almennings, og taka síðan til við samninga um icesave,  er og verður alger.

Það atriði að vaða síðan um í forsjárhyggjuþokumóðu þess efnis að landsmenn skuli skattlagðir í atvinnuleysi og tekjuminnun í einu samfélagi er álíka því að skúmur prjóni smábandssokk og selur spinni hör í rokk.

Alls konar hókus pókus sparnaðaraðferðir lita dagsins ljós, þar sem alla jafna er um að ræða að spara aurinn en kasta krónunni.

Jafnframt virðist svo vera að okkur Íslendingum sé einum lagið að koma málum þannig fyrir að annaðhvort er það í ökkla eða eyra, ekkert þar á milli og hafandi vaðið um í markaðshyggjuþokumóðunni miklu er allt í einu komið annað þokulandslag, forsjárhyggjuþokan, þar sem leifar markaðshyggjuþokumóðunnar blandast saman við hitt fyrirbærið.

Skilgreinda markmiðaflóðið hefur ekki leitt til árangurs í viðskiptum og fjármálalífi að sjá má, einkavæðing bankanna aðeins þýtt enn meiri geðþóttaákvarðanatöku og samkeppni er eitthvað ofan á brauð.

nóg í bili.

kv.Guðrún María.