Markaðsvæðing sjávarútvegs bjó til plastpeninga í hagkerfið.

Mestu stjórnmálalegu mistök allrar síðustu aldar fóru fram á Alþingi Íslendinga þar sem leitt var í lög að heimila útgerðum að selja og leigja frá sér aflaheimildir, öðru nafni kvóta.

Þar upphófst eitthvert ævintýralegasta markaðsbrask sem um getur í Íslandssögunni, þar sem nokkrir urðu stórauðugir á einni nóttu, og samanburðarhagfræðin leiddi af sér þenslu á þenslu ofan.

Menn reyndu að telja almenningi trú um hina miklu góðærissól sem skyni á landið undir formerkjum hagræðingar allra handa.

 Einn maður sá sýnilega gegn um þessar sjónhverfingar en sá er teiknarinn snjalli úr Vestmannaeyjum Sigmund, sem frá þeim tímpunkti er menn hófu fyrst að ræða um góðæri, setti sólgleraugu á landsföðurinn sem þá var við landsstjórnina.

Hin blinda trú manna á endalausa vegu hagræðingar jafnvel með slíku markaðsbraski sem íslenskur sjávarútvegur hefur gengið gegn um með tilheyrandi skuldastöðu nú, ætti að geta sagt íslenskum stjórnmálamönnum hvar hefjast þarf handa við endurskipulagningu mála.

kv.Guðrún María.

 

Athugasemdir

[Guðmundur Jónas Kristjánsson, 14.1.2009 kl. 21:55]

Sæl Guðrún. Plastpeningarnir eru víða í dag. Verðlauusir plastpeningar. Enda gullkálfurinn sem menn töldu sig vera að
dansa kringum líka verðlaus plastkálfur, þar sem hver verðlaus
plastblaðran  springur allt í kring... Og nú sitjum við þjóðin, og
borgum brúsann, sem er ekki einu sinni plastbrúsi.