Ágæti ráðherra Einar Kristinn, landbúnaður og sjávarútvegur hér á landi er langt frá því að vera sjálfbær.

Sjálfbærni atvinnugreina fer eftir því hve mikill hluti er einungis innlend öflun aðfanga sem og hve mikill hluti skapar störf í einu samfélagi og hvorki núverandi landbúnaðar eða sjávarútvegskerfi uppfylla þá þætti sem telja má til sjálfbærni, hvorugt.

Það vill nefnilega svo til að við stækkun og fækkun eininga á hvorum stað fyrir sig kemur til það atriði að tæknivæðingin hefur innihaldið til dæmis aukinn olíukostnað við að sækja eitt stykki þorsk úr sjó ellegar að rúllubagga fóður í eina belju en áður var búið að flytja inn yfir hafið tilbúinn áburð á tún til þess að auka grasrækt meðan kúamykja er ekki nýtt sem áburður lengur að heitið geti.

Færri stærri fiskisskip með ofurveiðarfæraútbúnað valda umröskun á lifríki sjávar, en þau hin sömu þurfa eðli máls samkvæmt að nota meiri olíu en minni skip að veiðum.

Lögleiðing framsals fiskveiðikvóta milllum sjávarútvegsfyrirtækja  í gjafakvótakerfinu þar sem enginn þurfti að greiða eina krónu fyrir tilfærsluna til samfélaga sem gerð voru atvinnulaus á einni nóttu meðan fyrirtækin græddu á tá og fingri jafnvel með skattleysi eftir er EKKI SJÁLFBÆRNI því fer svo fjarri og fráleitt að tala um slíkt í samhengi við kerfi þetta.

Það er því fráleitt að ráðherra málaflokka þessara reyni að slá ryki í augu almennings þess efnis að kerfi þessi séu " sjálfbær ".

kv.gmaria.