Þráhyggjan um meinta " hagræðingu í sjávarútvegi " með framsali aflaheimilda millum útgerðarfyritækja á kostnað samfélagsins.

Markaðshyggjuþokumóðan hefur tekið á sig margar myndir á vettvangi stjórnmálanna og ein slík birtingamynd er þráhyggjuáráttan þess efnis að menn taka hugmyndir sinna flokka sem algildan sannleik sem hinn eina rétta ekki hvað síst ef prófessorar fara þar fram sem fyrirmyndir.

Það var flott hjá Spaugstofunni að skilgreina þráhyggju og áráttu taktík Íslendinga allra handa en toppurinn á þeim ísjaka er kvótakerfi sjávarútvegs hvað misvitrar stjórnvaldsaðgerðir varðar.

Heimild Alþingis þess efnis að heimildir til fiskveiða gætu gengið kaupum og sölum millum handhafa jafngilti því að setja atvinnufrelsi manna í sjávarútvegi á uppboð hæstbjóðanda.

Árangurinn er eftir því , landsbyggð í rúst og Ísland að verða að borgríki þar sem ekki hefst undan að endurbyggja, ég endurtek endurbyggja þá þjónustu sem íslenskir skattgreiðendur höfðu áður tekið þátt í að byggja upp um allt land, í formi samgangna , menntunar og heilbrigðis.

Og enginn þykist skilja neitt.

kv.gmaria.

Athugasemdir

[Árni Gunnarsson, 3.2.2008 kl. 17:28]

Þetta var tekið til umfjöllunar í Silfri Egils í dag.

Magnús Thoroddsen hæstaréttarlögmaður sagði þar að við ættum enga aðra kosti en þann að vinna eftir úrskurði Mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna og opna kerfið.

Þarna hafa mannréttindi verið brotin í fjórðung aldar. Hver bætir tjón þeirra sem sviptir voru rétti til að nýta fiskimið á heimaslóð?

Hver trúir því svo að LÍÚ og Fiskistofa hafi unnið af heilindum og lögboðnu hlutleysi við að vernda ljóst og leynt útvalinn hóp útgerðarmanna?

Hver eru áhrif minnkandi þorskkvóta á verð aflaheimilda?

Hvort er meiri ástæða fyrir Fiskistofu að sekta til gjaldþrots grásleppukarl fyrir fáeina morkna þorsktitti eða koma lögum yfir sannaðan brotamann sem skaut undan vigt tugum tonna af þorski og seldi út úr landi?