Forsenda þess að hægt sé að skapa atvinnu á landsbyggðinni er nýtt fiskveiðistjórnunarkerfi.

Það er alveg sama hvernig á það er litið núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi þarf að stokka upp og endurskoða í ljósi ýmissa atriða sem eru allt önnur nú en fyrir rúmum tveim áratugum síðan. Eitt dæmi er til dæmis stærðareiningar í fiskiskipaflota, og olíueyðsla og tilkostnaður við veiðar í því sambandi. Einhliða áhorf síðustu áratuga á stærri og færri skip er barn síns tíma í sjávarútvegi og sama gildir reyndar einnig um landbúnað að ég tel. Einungis sökum þess að þáverandi mat á stærðarhagkvæmni hefur nú breyttar forsendur hvað varðar eyðslu og sóun í formi olíu úr auðlindum jarðar. Sama máli gildir um veiðiaðferðir svo sem notkun botnvarpa sem óhjákvæmilega geta raskað lífríki sjávar, en rannsóknir eru litlar sem engar til í þessu efni þótt Íslendingar gumi sig sem fiskveiðiþjóð. Lögleiðing heimilda framsals millum útgerðaraðila í sjávarútvegi á sínum tíma var upphaf að hnignun byggða þar sem allt vald var tekið frá fólkinu og fært í hendur örfárra handhafa aflaheimilda og óvissa um atvinnu eða tilvist hennar frá degi til dags varð daglegt brauð á landsbyggðinni, óvissa sem hefði gert allt vitlaust á Reykjavíkursvæðinu að ég tel ef álíka ástand hefði verið boðið atvinnulega hér. Sökum þess að heilu samfélögin og eignir manna urðu að ekki neinu, frekar en mannvirki reist fyrir opinbert fé s.s. skólar og heilsugæsla , vegagerð osfrv.

Þegar kerfi eru ónýt,  þá þarf að breyta þeim.

kv.gmaria.