Hvar endar láglaunapólítikin í leik og grunnskólum, umönnun og aðhlynningu sjúkra ?

Hvarvetna er sami vandi á höndum varðandi mönnum þjónustu ríkis og sveitarfélaga ? Einkum og sér í lagi varðandi ófaglærða sem inna af hendi störf þar sem hvað lægstu laun eru greidd á vinnumarkaði hér á landi.  Sífelld óvissa í starfsmannahaldi og álag á þá sem fyrir eru að störfum án þess að króna komi fyrir, hefur verið sú staðreynd sem stjórnendur hafa mátt glíma við ár eftir ár eftir ár. Fólk flýr störfin og það fæst ekki fólk til starfa vegna launanna. Samt sem áður ætlast ríki og sveitarfélög til þess að þjónustan gangi fyrir sig einhvern veginn bara. Mikilvægi þess að hafa sama fólk að störfum lengi á sama stað í leik og grunnskólum er stórkostlegt atriði og varðar gæði starfanna til handa þeim er nota þjónustu þessa, börnum í uppvexti. Umönnun aldraða og aðhlynning sjúkra krefst mannlegra samskipta og þekkingar á störfum þar sem félagsleg tengsl við skjólstæðinga, þýðir meðal annars gæði þjónustunnar. Lélegir kjarasamningar fyrir neðan allar hellur í störfum þessum ásamt frystum skattleysismörkum við lúsarlaunaupphæð er rót þessa vanda, ásamt kröfum fjarlægra stjórnvaldsaðila um sparnað með einu pennastriki í opinberri þjónustu, sparnað sem étur sjálfan sig upp og viðheldur sama vanda um áraraðir engum til hagsbóta.

Hér þurfa að koma til lausnir til framtíðar á þessu verkefni.

kv.gmaria.