Virðingin fyrir lýðræði snýst ekki um vinstri eða hægri öfl í stjórnmálum.

Það hefur verið nokkuð forvitnilegt að fylgjast með stuðningsmönnum stjórnmálaflokkanna í aðdraganda forsetakosninga, þar sem svo einkenniega vill til að menn smalast saman líkt og þingkosningar væri um að ræða.

Stuðningsmenn núverandi ríkisstjórnarflokka hafa ekki auðsýnt sérstaka virðingu fyrir embætti forseta Íslands, eftir að sá hinn sami lagði Icesavemálið í dóm þjóðarinnar, og halda mætti á stundum að viðkomandi telji sig hafa einkaleyfi á lýðræðinu meðan " þeirra menn " sitja við valdatauma og þeir hinir sömu geti bara sleppt því bera virðingu fyrir embætti forseta.

Getur verið að þetta sé til þess fallið að byggja upp virðingu og traust í einu samfélagi sem kallar á gildi þess hins sama eftir efnahagshrun ?

Svar mitt er Nei, það er skammarlegt að geta ekki auðsýnt virðingu fyrir lýðræðinu því lýðræðið einskorðast ekki við vinstri eða hægri öfl í stjórnmálum hér á landi, og niðurrif gagnvart réttkjörnum sitjandi forseta Íslands sem umbreytt hefur embætti forseta í átt til aukins lýðræðis er eitthvað sem er í mínum huga þróun til framtíðar.

kv.Guðrún María.

Athugasemdir

[Gunnar Heiðarsson, 26.6.2012 kl. 10:28]

Við erum fámenn þjóð, Guðrún og fámennið gerir okkur nákomnari hvort öðru.

Vegna þessa fámennis eru flestir tengdir stjórnmálaflokkum á einhvern hátt, jafnvel þó þeir taki ekki neinn þátt í starfi þeirra. Hinum sem eftir er, er svo skipað niður í flokka af "dómurum" þjóðarinnar.

En svo merkilegt sem það er þá eru þeir frambjóðendur sem tengdir eru eða hafa tengst stjórnmálaflokkum, efstir á blaði í þessum kosningum, en þeir sem geta talist hreinir á þessu sviði ná ekki fylgi. Kannski er undirmeðvitund okkar svo sterk, en líklegra er þó að sá sem er þekktur fyrir alþjóð þegar framboð hefst, stendur mörgum fetum framar.

Ólafur er með mest fylgi. Hann byrjaði sem Framsóknarmaður en sneri fljótt á vinstri væng stjórnmála og gekk í Alþýðubandalagið. Þetta var hans forsaga áður en hann var kosinn forseti og síðan hefur hann hallað sér að útrásarvíkingum og nú síðast að þjóðinni. Það síðasta skref hans gerði hann að harðasta Sjálfstæðismanni, í augum stjórnarherranna og þeirra fylgiliði. 

Þóra hefur næst mesta fylgið. Hún var vissulega þekkt meðal þjóðarinnar áður en hún bauð sig fram. Fortíð hennar í stjórnmálum er þekkt. Það er hins vegar nútíðin sem er fótahaft hennar. Allir vita hvernig hennar framboð varð til og allir vita hver stendur þar að baki. Ef Ólafur hefði ekki boðið sig fram, hefði framboð Þóru ekki heldur orðið til. Það eru sárindi Samfylkingar sem  er grunnur þess framboðs.

Ari kemur í þriðja sætið, nokkuð langt fyrir neðan hin tvö. Hann er vissulega þekktur og á sterka fortíð í stjórnmálastarfi. Þessi ágæti maður, sem væri vissulega mjög frambærilegur sem forseti, hefur þó passað sig að úthýsa þeim tengslum úr þessari baráttu. Kannski hefði hann átt að nota þau tengsl sín meira?

Herdís, Andrea og Hannes reka svo lestina. Þau eru ekki tengd stjórnmáaflokkum og tiltölulega lítt þekkt fyrir þessa kosningabaráttu. Öll eru þau mjög frambærileg og í raun magnað hversu lítið fylgi þau fá.

Það er ljóst að til að komast sem húsráðandi að Bessastöðum er nauðsynlegt að vera vel þekktur meðal þjóðarinnar, áður en stefnan er tekin þangað. Þá skemmir ekki fyrir að vera tengdur stjórnmálaflokki, þó ekki sé nema vegna peninga og kosningakunnáttu þeirra. Ef þessi skilyrði eru ekki fyrir hendi, geta menn látið vera að bjóða sig fram.

Mestar líkur eru á að Ólafur verði endurkjörinn. Þó gagnrýna megi fortíð hans, bæði áður en hann varð forseti og eins í störfum þess embættis, hefur hann sýnt og sannað að hann stendur með þjóðinni þegar á reynir. Hann lætur ekki stjórnmál vefjast fyrir þegar erfiðar ákvarðanir eru teknar.

Við vitum hvað við höfum, en við vitum ekki hvað við fáum, þegar annar teku við af honum.

Það er svo aftur gaman að velta upp þeirri hugsun hvernig staðan væri ef Ólafur hefði ekki gefið kost á sér áfram.

Það er ljóst að þá hefði framboð Þóru ekki orðið til. Hvort hin fjögur hefðu boðið sig fram er svo spurning, en þó má fastlega gera ráð fyrir því. Eins má ætla að einhverjir aðrir hefðu einnig boðið sig fram.

Hvort einhver einn eða tveir hefðu risið uppúr, eða hvort fylgið væri jafnara, skal ósagt látið. En ljóst er að sama lögmál hefði þó gilt. Þeir sem þekktir eru meðal þjóðarinnar og þeir sem hafa aðgang að fjármunum og kosningavélum stjórnmálaflokka, hefðu átt auðveldara uppdráttar. Við verðum þó að bíða í fjögur ár enn til að sjá þetta svart á hvítu.

[Guðrún María Óskarsdóttir., 28.6.2012 kl. 00:19]

Sæll Gunnar og takk fyrir gott innlegg.

kv.Guðrún María.