Börn eru afgangsstærð í samfélagi voru.

Það er nokkuð sama hvort litið er á uppeldisstörf í skólum eða samveru foreldra með börnum sínum í frumbernsku inni á heimilum, hvarvetna má það helst ekkert kosta að ala upp börn. Leikskólar og grunnskólar hafa lengst af ekki verið þess umkomnir að hafa ófaglærða starfsmenn lengi í starfi, sökum þess hver launakjör eru á þessu sviði. Sjálf hóf ég störf á leikskóla í Reykjavík á sínum tíma og það sem hvatti mig þá til starfa var það atriði að barnið mitt fékk pláss um leið en þar sem ég var gift og átti mann lenti ég á lengri biðlista. Ég hafði þá þrjózkast til að vera heima með barn mitt eitt og hálft ár í litlum tekjum en fæðingarorlof var þá sex mánuðir. Ég starfaði þarna sex ár og tók öll þau námskeið er mér buðust og varð að sérhæfðum starfsmanni með deildarstjórn um tíma vegna viðvarandi leikskólakennaraskorts. Barn mitt var á annari deild en ég starfaði og þegar ég fór að telja saman starfsmannafjöldann sem hafði komið að umönnun  barns míns, tímann fram að grunnskóla á deildinni á leikskólanum , þá taldi ég þar til sögu um eitt hundrað manns. Með öðrum orðum barnið og börnin höfðu vart undan að mynda tengsl við nýja starfsmenn í sífellu. Löngum hefi ég velt því fyrir mér hve foreldrar almennt virtust ekki hafa miklar áhyggjur af slíkri þróun mála, en ég gagnrýndi mína eigin vinnuveitendur þá fyrir skort á starfsmannastefnu er þjónaði tilgangi og markmiðum starfanna. Ég reyndi að viðra þá skoðun mína í mínu stéttarfélagi að samvinna stétta í þessu efni svo sem leikskólakennara og samstarfshópa ófaglærðra væri framtíð en talaði þar fyrir daufum eyrum , líkt og gjörsamlega ómögulegt væri að koma á fót slíkri samvinnu af einhverjum toga um megintilgang og markmið starfssemi sem þjóna ætti börnum sem heild.Hin heimskulega stéttatogstreita og sérfélagabandalög var það sem vera skyldi að virtist. Líkt og hið sameiginlega markmið við uppeldi barna gæti ekki átt samvinnuforsendur sem slíkar. Frá þeim tíma hefur vatn runnið til sjávar hjá mér persónulega og í þessum málum einnig, ég varð ekkja og einstæð móðir á vinnumarkaði með barnið fjögurra ára og ýmsar ákvarðanir hafa verið teknar um að vinna mót þessum síflelldu starfsmannaskiptum í höfuðborg landsins meðal annars, en ekki nóg að ég tel og því dreg ég þessa frásögn hér fram. Kveikjan að henni er grein í Víkurfréttum í dag þar sem skólastjóri Áslandsskóla í Hafnarfirði ritar grein sem heitir Skólaliði einn dag, og sá hinn sami lýsir starfsdegi starfsmanna sinna sem skólaliðar og lýsir yfir skilningsleysi sinu á kjörum þeirra hinna sömu í grunnskólanum sem hann telur skammarleg. Þarna er tímamótagrein á ferð að mínu viti.

kv.gmaria.

Athugasemdir

[Ester Sveinbjarnardóttir, 16.2.2007 kl. 14:08]

Birti Spaugstofan ekki ágæta mynd af þessum málum fyrir stuttu, þar sem börn og gamalmenni voru sett á geymslustaði. 

Miðju sonur minn var svo lánsamur að vera hjá ömmusystur sinni í pössun, en hún er dagmamma.  Hann fékk 5 ára svo loks inni á barnaheimili við heimili okkar, en hvað gerðist.  Minn maður neitaði að fara aftur á barnaheimilið eftir sumarfrí, var kominn með nóg af sífelldum starfsmanna skiptum og yfirgangi eldri barns sem ég hafði óspart reynt að láta starfsfólk taka á, en svörin voru þau að það tæki því ekki að gera eitthvað í málunum því hún væri að fara að hætta og fara í skólann. 

En þarna er aftur komið inn á samhæfinguna, erfitt að taka á vandamálum ef starfsfólkið vinnur ekki saman.