Laun á vinnumarkaði, skattar og fátækt.

Getur það verið að samningsaðilar á vinnumarkaði semji um laun fyrir fulla vinnu til handa einstaklingum sem lenda undir lágmarksframfærsluviðmiðum sveitarfélaga eftir greiðslu tekjuskatts þeirra hinna sömu ?

Svarið er þvi miður já og það er ekkert nýtt, og kom ekki til sögu eftir hrunið hér á landi, heldur var slíkt viðvarandi ástand í hinu meinta " góðæri " einnig.

Viðmið bóta almannatrygginga hafa tekið mið af lægstu töxtum á vinnumarkaði og þvi er það svo að hvoru tveggja hópar láglaunafólks og öryrkja sem og aldraðra hafa verið jafnsettir að hluta til, hvað fátæktargildrur varðar.

Alveg sama hve mjög og hve mikið menn reiknuðu og reiknuðu, aldrei gátu þeir fundið út þær fátæktargildrur sem láglaunastefna sem og skattaka á allt of lág laun ásköpuðu í einu þjóðfélagi.

Kerfi almannatrygginga og sú löggjöf sem þar er á ferð er stagbætt og allt of flókin frumskógur sem enn þarf að endurskoða sökum mismununar ýmis konar, meðal annars millum sjúkleika fólks, hvað varðar tegund sjúkdóma.

Skattkerfisbreytingar hvers konar hafa ekki leiðrétt frystingu skattleysismarka sem kom til sögu á sínum tíma og bitnaði á láglaunafólki, þar sem kaupmáttur launa var frystur, með tilheyrandi tekjutapi og almennri fátækt
þar sem aukaútgjöld frá mánuði til mánaðar voru ekki inni í myndinni.

Voanandi skilar nýtilkomin áhugi hins opinbera hjá ríki og sveitarfélögum, á því að greina fátæktina, þeim hinum sömu einhverjum meiri raunveruleika í útreikningum en verið hefur gegnum árin þar sem forsendan þ.e láglaunastefnan í landinu og of háir skattar eru upphaf og endir vandamála þessara.

kv.Guðrún María.