Hinar heilögu kýr verkalýðsfélögin og lífeyrissjóðirnir þurfa rannsóknar við.

Það er ótrúlegt að kjörnir fulltrúar almennings á Alþingi, skuli hafa lagt blessun sína yfir óbreytta skipan mála verkalýðsfélaga og lífeyrissjóða áratugum saman án umbreytinga.

Getur það verið að menn hafi ekki þorað að gagnrýna skipan mála af hræðslu við

það tapa kjöri til þings ?

Hvað var sjálfsagt við það, að lífeyrissjóðum væri heimilt að fjárfesta í hinum ýmsu áhættufjárfestingum, við stofnun hlutabréfamarkaðar hér á landi ?

Í mínum huga átti slíkt aldrei að koma til sögu, sökum þess að hér er um lögbundin sparnað að ræða sem safnað er í sjóði þessa, af launum manna á vinnumarkaði.

Ég myndi vilja fá að vita hvaða snillingur beitti sér fyrir því að þingi að koma inn ákvæði í lög þess efnis að sjóðunum væri heimilt að skerða greiðslur ef tap sjóðanna næmi 10 % árlega.

Nákvæmlega þetta ákvæði kemur ekki heim og saman við það sem launþegi hefur áður hefur fengið tilkynningu um, varðandi ávinning iðgjalda samkvæmt inngreiðslum í sjóðina.

Getur það verið að kjörnum fulltrúum almennings sé alveg sama hvernig þessum málum er háttað og ég spyr aftur þora þeir ekki að anda á hina heilögu kú verkalýðsfélaganna, sem skipa að sjálfdæmi i stjórnir lífeyrissjóða ?

Lýðræðisleysi við skipan í stjórnir lífeyrissjóða og þáttaka sjóðanna á hlutabréfamarkaði hérlendis.

Því miður er hér alltof stór sjóðasöfnun í gangi þar sem örfáir menn í stjórnum verkalýðsfélaga í landinu hafa haft flest öll ráð um, án aðkomu launþega að ákvarðanatöku um eigin hagsmuni fjármuna í sjóðunum.

Svo sérkennilega vildi til að um leið og sjóðir þessir hófu þáttöku á hlutabréfamarkaði hér innanlands, hófst samsöngur verkalýðsleiðtoga um að tryggja stöðugleikann þar sem ekki mátti hækka lægstu laun um krónur eða eyri, samninga eftir samninga ásamt því að tekið var þátt í því að frysta skattleysismörk, þannig að skatttaka af launum undir fátæktarmörkum setti hinn almenna verkamann í verri stöðu en ella, og latti frekar en hvatti til frekari vinnu.

Launin fylgdu því ekki verðlagsþróun í landinu án þess að verkalýðshreyfingin sjálf gæti áttað sig á því heilan áratug að minnsta kosti.

Einum og hálfum áratug síðar hækkaði Alþingi persónuafslátt örlítið svona eins og til þess að reyna bera sól í húfum í gluggalausan kofa verkalýðshreyfingarinnar í þessu efni.

Láglaunapólítik markaðssamfélags.

Þvílík og önnur eins handarbakarvinnubrögð eru vandfundin, en því miður í ætt við annað sem þróast hefur í voru þjóðfélagi og dregið var fram í rannsóknarskýrslu um bankahrunið meðal annars.

Hið guðdómlega markaðsþjóðfélag virtist byggjast á því að arðræna alþýðuna og flytja til fjármagn til nokkurra auðmanna sem síðan spiluðu rassinn úr buxunum í útrás allra handa, með íslenskum markaðsreglum í sambland við Evrópureglugerðarflóðið.

Einkavæddir auðmenn léku sig greifa með gull og græna skóga og gættu þess að styrkja stjórnmálamenn á réttum stöðum, og menningu við hæfi þar sem þeim hinum sömu var komið á stall sem góðgerðamönnunum miklu við hvert tækifæri og vinum litla mannsins eftir hentugleikum ímyndarfyrirtækjanna. Einokunarbissness varð til á matvörumarkaði þar sem sama fyrirtækið þóttist keppa við sjálft sig með hæsta og lægsta vöruverðinu í sitt hvorri búðinni.

Á sama tíma var erlent vinnuafl boðið velkomið til vinnu á lúsarlaunum, undir formerkjum alþjóðahyggju og alþjóðavæðingar, en svo þurfti að frysta skattleysismörkin við láglaunapólítíkina til þess að skattar næðust inn. Kjör erlendra verkamanna við samdrátt í íslensku samfélagi og atvinnuleysi hefur enn ekki verið sérstakt verkefni stjórnvalda eða verkalýðshreyfingar, þótt ljóst megi vera að fullt af fólki hefur lítil réttindi á vinnumarkaði, og takmarkaðan rétt til atvinnuleysisbóta og lifi við vægast sagt kröpp kjör til afkomu í voru samfélagi.

Sannleikurinn er sagna bestur, hvernig svo sem hann er og það er löngu komin tími til þess að draga hann fram í dagsljósið á þessu sviði sem öðrum.

Andvaraleysi alþingismanna um starfsemi verkalýðshreyfingarinnar hefur verið algert, og sumir þeirra koma reyndar þar úr röðum og þykjast því ekki þurfa að skoða neitt í því sambandi sem aftur gerir þetta apparat að eins konar heilagri kú, því miður.

Það er slæmt og þarf að breyta, því á hverjum tíma þurfa kjörnir fulltrúar að vera þess umkomnir að gagnrýna og endurskoða hverja þá starfssemi sem lýtur að lagasetningu í landinu.

kv.Guðrún María.