Áhrif fjölmiðla og fréttamat á frásagnir af fjármálaskandölum eingöngu.

Það hefur verið afar athyglisvert að fylgjast með frásögnum fjölmiðla og toppfréttum hverju sinni undanfarið rúmt ár eða frá efnahagshruninu og falli bankanna.

Meira og minna hafa flest allir fjölmiðlar þar með talið ríkisfjölmiðlarnir verið í eins konar samkeppni um að yfirtoppa frásagnir af fjármálaóráðsíu alls konar sem matreitt hefur verið á hina ýmsu vegu til handa þjóðinni, líkt og slíkt fréttaefni gæti gengið ár eftir ár sem toppfréttir.

Þvílíkt og annað eins magn af toppfréttum neikvæðni hefur sjaldan áður verið birt alþjóð í einu lagi.

Sé rúllað til baka fyrir hrunið og skoðað hvaða toppfréttir þá voru til staðar þá var þar um að ræða endalausar fréttir af hinni miklu útrás íslenskra fyrirtækja um veröld víða og hlutabréfagengi allra handa.

Ofmat fjölmiðlamanna á frásagnir af peningamálum er þvi algjört á hvorn bóginn sem er og með ólíkindum að almenningur í landinu skuli ekki hafa gagnrýnt fjölmiðlana fyrir vikið.

Ef grannt er skoðað þá gagnrýna ákveðnir fjölmiðlar auðvitað ekki eigendur sína sem nokkru nemi en tala um alla aðra en þá sem töpuðu peningum í hruninu eins fáránlega og það nú kemur fyrir.

Hafi fjölmiðlamenn ekki áttað sig á því að slíkt magn af einhliða frásögnum hefur fyrir löngu yfirtoppað sig eftir þjóðfélagsbreytingar þar sem atvinnuleysi er komið til staðar þá er tími kominn fyrir menn að átta sig á því hinu sama.

Vissulega er við stjórnvöld að sakast varðandi áhorf allt of lengi á eitt mál innan raða Alþingis en fjölmiðlamenn eiga að geta greint þar á milli.

Magn jákvæðni í fréttaflutningi þarf nefnilega aldrei að vera meira en þegar harðnar á dalnum efnahagslega í einu þjóðfélagi, til þess að byggja upp bjartsýni í einu þjóðfélagi.

kv.Guðrún María.