Velferð Íslendinga þarf að verja.

Meðan svo er að fyrirtæki  sem njóta miklilla skattfríðinda miðað við einstaklinga hlutfallslega virðast þess ekki öll umkomin að greiða hærri laun almennt á vinnumarkaði, þannig að mismunur skattprósentu annars vegar millum fyrirtækja og einstaklinga hins vegar skili þjóðarbúinu tekjum, þá verður að skoða í hvaða verkefni fjármunum hins opinbera er varið. Þar gengur það ekki að leggja þyngstar byrðar á þá sem minnst úr býtum bera launalega og þess vegna þarf að hækka skattleysismörk, en jafnframt og á sama tíma þarf að skoða og skera upp þau kerfi hins opinbera sem betur ná að þjóna tilgangi sínum með kosti einkaframtaks í formi útboða þjónustu ýmis konar. Kvótakerfi sjávarútvegs er efst á blaði um kerfi þar sem hvorki tilgangi eða markmiðum hefur verið náð í formi árangursmats á heildina litið. Heilbrigðisþjónustustig er í uppnámi og ekki nóg að guma af mestu útgjöldum í kerfið heldur þarf þar einnig að spyrja um árangur eins og í kvótakerfi sjávarútvegs. Lýðheilsustöð er góð og gild í sjálfu sér en þar þarf eigi að síður að spyrja um kostnað og hvort slíkt ætti ekki að vera sem eining undir Landlæknisembættinu. Lyfjastofnun , stjórnir og ráð ríkisspítala og almannatryggingalöggjöfin sem er orðin eins og samvaxin frumskógur sem enginn kemst lengur í gegn um nema fuglinn fljúgandi. Það er löngu tímabært að skilgreina þjónustustig hins opinbera gagnvart almenningi í heilbrigðis og öldrunarþjónustu , skólum og heilsugæslu ásmat félagsmálakerfinu því til viðbótar. Þjónusta hins opinbera hvoru tveggja ríkis og sveitarfélaga á að mynda heild almenningi til hagsbóta.

kv.gmaria.