Rót vandans liggur í láglaunapólítikinni á íslenskum vinnumarkaði og háum sköttum.

Það er alveg stórmerkilegt að engin leitar skýringa um léleg kjör til lélegra samninga um laun á vinnumarkaði sem eru þó rót vandans, varðandi margar þær fátæktargildrur sem hér hafa orðið til.

Sama máli gegnir reyndar um þá stjórnmálamenn sem taka, og tekið hafa ákvarðanir um skattlagningu á laun sem setja viðkomandi undir framfærsluviðmiðunarmörk fátæktar samkvæmt þeim skilgreinngum sem sveitarfélög hafa haft til staðar.

Framfærsluviðmiðin eru hins vegar ekki tengd við vísitölu og menn koma svo af fjöllum varðandi það atriði að þau hin sömu séu langt undir raunveruleika fólksins við að fást.

Auðvitað ætti skattlagning á lægstu laun ALDREI, að setja einstaklinga undir lágmarksframfærslu þá sem til staðar er hverju sinni, en þannig hefur staðan verið hér á landi í áraraðir, því miður.

Hvorki verkalýðshreyfing, stjórnmálamenn, ellegar starfsmenn hins opinbera hafa áorkað nokkru í umbreytingu á þessu annars stórheimskulega skipulagi mála, ár eftir ár.

Stjórnvöld, hvort sem um er að ræða ríki eða sveitarfélög skyldu ætíð fá í hendur lægstu taxta umsamdra launa á vinnumarkaði frá verkalýðsfélögum, áður en ákvörðun er tekin um nýja skatta og gjöld.

kv.Guðrún María.

Stefnt að hærri fjárhagsaðstoð

Athugasemdir

[Þorsteinn Valur Baldvinsson, 7.11.2010 kl. 13:12]

Það er Alþingi til skammar að vera ekki búið að setja fram lög sem skilgreina hvað telst vera lágmarkslaun og lámarksframfærsla.

Það á ekki að líða það 2010, að ekki sé til raunhæf samræmd viðmiðun til að miða lágmarkslaun og hinar ýmsu opinberu bótagreiðslur út frá.